Ο Βαλέριος Λεωνίδης γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1966 στο Εσεντούκι της Ρωσίας και ασχολήθηκε για πρώτη φορά με την άρση βαρών στα 15 του χρόνια. Το 1996 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα έγραψε με χρυσά γράμματα το όνομά του στον ελληνικό αθλητισμό.

Ο ασημένιος Ολυμπιονίκης μιλά στο Gimnastirio.gr για την πρόοδο του αθλητισμού στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, τι σημαίνει για τον ίδιο η άσκηση και η ευεξία, αλλά και για τις στιγμές που έχει βιώσει μέσα από την αθλητική και προπονητική του καριέρα.

Όπως μας τονίζει, κάθε μέρα ασκείται, πηγαίνει στο γυμναστήριο και δεν παραλείπει ποτέ το πρόγραμμά του. Αναφέρεται ακόμα και στη νέα γενιά, καθώς και τις δυσκολίες που καλείται να αντιμετωπίσει.

Αναλυτικά η συνέντευξη του Βαλέριου Λεωνίδη στο Gimnastirio.gr :

– Πως γεννήθηκε η αγάπη για τον αθλητισμό και για την άρση βαρών;

«Η πρώτη μου αγάπη ήταν ο αθλητισμός γενικότερα. Με την άρση βαρών ασχολήθηκα – λίγο αργά θα έλεγα- στα 15. Πιο πριν είχα ασχοληθεί και με άλλα αθλήματα. Μεγάλωσα στη Σοβιετική Ένωση η οποία φρόντιζε όλα τα παιδιά να ασχολούνται με τον αθλητισμό. Σε οποιαδήποτε πόλη υπήρχαν αθλητικά κέντρα. Στα σχολεία υπήρχε η αθλητική παιδεία. Έτσι όλοι μπορούσαμε να μυηθούμε σε όλα τα αθλήματα, ομαδικά και μη.

Τα παιδιά που είχαν κάποιο ταλέντο και κάποια κλίση, είχαν την κατάλληλη βοήθεια για τη σωστή κατεύθυνση. Μας βοηθούσαν έτσι να αναδείξουμε αυτό που πήγαζε από μέσα μας. Κάπως έτσι κατέληξα στην άρση βαρών. Ο θείος μου, Αλέξανδρος Αϊβαζίδης ήταν εκείνος που με μύησε σε αυτό το χώρο. Εκείνη την περίοδο έκανα ταυτόχρονα και άρση βαρών και καράτε».

– Είσαι ένας αθλητής με σπουδαίες και σημαντικές διακρίσεις στην καριέρα σου. Ποια είναι η καλύτερη και η πιο δύσκολη στιγμή που είχες όλα αυτά τα χρόνια;

«Το όνειρο ενός αθλητή είναι το ολυμπιακό μετάλλιο. Δεν θα μπορούσα να πω πως δεν ήταν αυτή η πιο χαρούμενη μέρα μου. Βλέποντας το βίντεο μετά τον αγώνα, έκλαιγα. Το ολυμπιακό μετάλλιο δεν συγκρίνεται με τίποτα. Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν έναν χρόνο πριν τους Ολυμπιακούς της Ατλάντα. Τον Αύγουστο του 1995 ήμουν στο εξωτερικό κι έμαθα ότι ο αδερφός μου σκοτώθηκε σε ατύχημα. Ήταν η δυσκολότερη στιγμή, αλλά είχα μπροστά μου ένα όνειρο. Όταν πήρα το μετάλλιο, έκλαψα γιατί θυμήθηκα τον αδερφό μου. Εκεί βγήκαν όλα τα συναισθήματα».

– Δεν θα μπορούσα να μην σε ρωτήσω για τον μοναδικό αγώνα που είχες με τον Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996. Καταρρίψατε 5 (!) παγκόσμια ρεκόρ σε μία συγκλονιστική αναμέτρηση. Θυμάσαι ακόμα εκείνη την ημέρα;

«Εκείνοι οι Ολυμπιακοί Αγώνες χαρακτηρίστηκαν οι καλύτεροι όλων των εποχών. Τα θυμάμαι όλα και αναπολώ τις στιγμές. Κάθε λεπτό της κίνησής μου, κάθε σκέψη μου, όλα! Σαν να είναι χθες. Ακόμα και σήμερα 22 χρόνια μετά ο κόσμος τα θυμάται όλα και με συγκινεί αυτό».

– Πόσο διαφορετική είναι η θέση ενός αθλητή κι ενός προπονητή στο άθλημα της άρσης βαρών στην Ελλάδα;

«Υπάρχει μεγάλη διαφορά. Σε θέμα ψυχολογίας αρχικά. Άλλο να χειρίζεσαι τη δική σου ψυχολογία, πόσο πείσμα θα έχεις, πόσο πόνο θα αντέξεις και πόση θέληση θα βάλεις. Αυτό είναι τελείως διαφορετικό να το μεταφέρεις στους αθλητές.  Πρόκειται για άλλες ανάγκες και άλλες ιδιοσυγκρασίες. Πρέπει να βρεις τρόπο να μιλήσεις στον καθένα ξεχωριστά, αλλά και σε όλους συνολικά. Γιατί πρέπει να υπάρχει το ομαδικό πνεύμα σε ένα γυμναστήριο. Μετά πάμε στο θέμα της γνώσης. Ο προπονητής πρέπει να έχει ταλέντο στο να μεταφέρει τις γνώσεις για να μπορέσει ο αθλητής να τις αφομοιώσει. Ο προπονητής πρέπει να έχει χημεία με τον αθλητή. Οι ευθύνες είναι επίσης δύσκολο κομμάτι».

– Ποια είναι η διαφορά που έχεις δει στο χώρο του Fitness τα τελευταία 20 χρόνια;

«Υπάρχει μεγάλη πρόοδος. Στο χώρο της άθλησης υπάρχει μια συνεχής βελτίωση. Η γυμναστική είναι μια συνεχώς αυξανόμενη τάση για τη νεολαία. Θα έλεγα ότι οι σωματότυποι των αγοριών και των κοριτσιών έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Πλέον σε κάθε γειτονιά υπάρχει κι ένα γυμναστήριο. Ο τρόπος άθλησης βοήθησε επίσης. Δεν υπάρχει πια η μονοτονία των μηχανημάτων. Η γυμναστική σε εξωτερικούς χώρους είναι επίσης ένα trend. Υπάρχει θετικό πρόσημο και με χαροποιεί αυτό. Ο κόσμος που γυμνάζεται αποκτά φιλικό χαρακτήρα, διώχνει το στρες και την κακή ενέργεια.  Είναι μεγάλο αγχολυτικό. Είναι βάλσαμο στην ψυχή και την καρδιά».

– Οι περισσότεροι αθλητές λένε ότι υπάρχει ταλέντο, αλλά όχι και οι κατάλληλες υποδομές για να… φανεί. Η δική σου θέση ποια είναι;

«Είναι μια πραγματικότητα. Ποιο παιδί σήμερα θα πληρώσει ένα ποσό το μήνα για να ξεκινήσει τον αθλητισμό σε κάποιο σύλλογο; Γιατί να μην είναι παντού δωρεάν; Από την άλλη υπάρχουν πολλά προβλήματα στις υποδομές. Η ομοσπονδία δεν έχει αρκετά χρήματα για να προσφέρει διαμονή σε όλα τα παιδιά. Πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα επίσης να πηγαίνουν όλα τα παιδιά σε πολλούς αγώνες. Επίσης, δεν γίνονται σωστές προετοιμασίες όπως στον υπόλοιπο κόσμο. Κάποια παιδιά βγαίνουν και πολλά άλλα χάνονται. Εδώ πρέπει να υπάρχουν και κίνητρα».

– Μιλώντας μετά από μία πολυετή παρουσία σε αγώνες και σε αίθουσες γυμναστηρίων, ποιο είναι πιστεύεις το μεγαλύτερο όφελος που μας δίνει ο αθλητισμός σε βάθος χρόνου;

«Δημιουργεί έναν τρόπο ζωής. Εγώ ακόμα και σήμερα έχω τον τρόπο να γυμνάζομαι. Θα τρέξω, θα πάω στο γυμναστήριο και θα κάνω τις ασκήσεις μου. Αισθάνομαι πάρα πολύ υγιής. Αντιθέτως, υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν ιδέα τι είναι άθληση και γι’ αυτό φταίει η παιδεία, πρωτίστως από το σπίτι. Χρειάζεται κάποιος να τους τραβήξει από το χέρι και να τους βάλει να γυμναστούν. Όπως έκανα εγώ με τα παιδιά. Πιο απλά πρέπει κάποιος να «ρίξει το σπόρο» και αυτός θα παραμείνει για πάντα. Υ ψυχική και η σωματική υγεία είναι το μεγαλύτερο κέρδος.

– Κλείνοντας, τι μήνυμα θα έστελνες σε όλους τους αθλητές εκεί έξω, αλλά και σε όλους όσοι θέλουν να ξεκινήσουν την ενασχόλησή τους με τον αθλητισμό;

«Βάλτε τη γυμναστική στη ζωή σας. Πρέπει να αθλούμαστε. Να κάνουμε ασκήσεις με τη σωστή τεχνική. Η άθληση πρέπει να είναι έτσι ώστε να βοηθά και όχι να τραυματίζει. Επίσης πρέπει να υπάρχει η σωστή παιδεία».

Χ. Κ.