Η σημασία της αναπνοής

Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς φαγητό για εβδομάδες, χωρίς νερό για μέρες, χωρίς άσκηση για μια ολόκληρη ζωή, όμως χωρίς οξυγόνο μπορούμε να ζήσουμε μόνο λίγα λεπτά πριν αρχίσουν να πεθαίνουν τα κύτταρα μέσα στο σώμα μας.

Κι’ όμως, είναι καταπληκτικό στο πόσο λίγη σημασία δίνουμε στο να μάθουμε να αναπνέουμε σωστά.

Βασικά, υπάρχουν τρεις πολύ σοβαροί λόγοι, για τους οποίους πρέπει να μάθουμε να αναπνέουμε σωστά.

1. Με τη σωστή αναπνοή επιτυγχάνουμε πληρότητα. ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ σημαίνει πλήρης πρόσληψη και χρησιμοποίηση του οξυγόνου σύμφωνα με τις ικανότητές μας.
2. Με τη σωστή αναπνοή και τις τεχνικές της επιτυγχάνουμε ΧΑΛΑΡΩΣΗ και ΗΡΕΜΙΑ του ΝΟΥ και του ΝΕΥΡΙΚ0Υ ΣΥΣΤΗΜΑΤ0Σ. Επιτυγχάνουμε μεγαλύτερες δυνατότητες ΑΥΤΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ και ΔΗΜΙ0ΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ.
3. Με τη σωστή αναπνοή και τις τεχνικές της επιτυγχάνουμε την ΑΥΞΗΣΗ και τον ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΡΟΗΣ ΤΗΣ ΒΙΟΕΝΕΡΓΕΙΑΣ.

 

Το αναπνευστικό σύστημα

Το αναπνευστικό σύστημα αποτελείται βασικά από τους πνεύμονες, που καταλαμβάνουν όλο το διαθέσιμο χώρο στη θωρακική κοιλότητα, καθώς και από τους αεροφόρους οδούς (ρινική και στοματική κοιλότητα , φάρυγγα, λάρυγγα, τραχεία και βρόγχους) με τους οποίους επικοινωνούν οι πνεύμονες με την ατμόσφαιρα.

Οι πνεύμονες είναι όργανα με μεγάλη ελαστικότητα που σχηματίζονται με τις  αλλεπάλληλες διακλαδώσεις των δύο μεγάλων βρόγχων που προέρχονται από την διακλάδωση της τραχείας. Το μεγαλύτερο μέρος του όγκου των πνευμόνων καταλαμβάνεται από τις κυψελίδες (ο ολικός αριθμός τους είναι γύρω στα 200 εκατομμύρια), όπου γίνεται η ανταλλαγή των αερίων με το κυκλοφοριακό σύστημα δια μέσου της αναπνευστικής μεμβράνης, που η συνολική της επιφάνεια είναι γύρω στα 80 τετρ. μέτρα περίπου.

Η λειτουργία της αναπνοής

Η αναπνοή είναι η βασική λειτουργία των πνευμόνων. Εξασφαλίζει την τροφοδότηση με οξυγόνο των κυττάρων και την αποβολή του διοξειδίου του άνθρακα, τελευταίο προϊόν της κυτταρικής δραστηριότητας. Οι βρόγχοι και οι πνεύμονες που αποτελούν το κύριο μέρος των αναπνευστικών οδών πραγματοποιούν μια διοχέτευση και ανταλλαγή αερίων η οποία συντελείται σε δύο κύκλους.

Ο πρώτος κύκλος αέρα μεταφέρει τον αέρα του εξωτερικού χώρου, πλούσιο από οξυγόνο διαμέσου του στόματος και των ρουθουνιών κατά μήκος της τραχείας και των βρόγχων μέσα τις κυψελίδες και αποβάλλει στον εξωτερικό χώρο το διοξείδιο του άνθρακα με αντίθετη φορά.

Ο δεύτερος κύκλος, ο αιματικός, πραγματοποιείται από τα τριχοειδή των κυψελίδων. Αυτός οδηγεί το αίμα, το οποίο είναι πλούσιο σε διοξείδιο του άνθρακα και φτωχό σε οξυγόνο, μέχρι τη μεμβράνη ανταλλαγής όπου απελευθερώνεται από το διοξείδιο του άνθρακα, ενώ ανανεώνει το οξυγόνο του. Το αίμα έτσι, εμπλουτισμένο από οξυγόνο, οδηγείται στην καρδιά, η οποία διαμέσου της γενικής αρτηριακής δικτύωσης το στέλνει στα κύτταρα. Την αναπνευστική λειτουργία μπορούμε λοιπόν να την διακρίνουμε σε:

α) ΕΞΩ ΑΝΑΠΝΟΗ (αυτή που εννοούμε οι περισσότεροι όταν μιλάμε για αναπνοή) , η οποία αφορά την ανανέωση του κυψελιδικού αέρα με ατμοσφαιρικό, με τις αναπνευστικέ; κινήσεις.

β) ΑΝΑΠΝΟΗ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ που αφορά την ανταλλαγή των αναπνευστικών αερίων (O2 και CO2) μεταξύ των πνευμόνων και των ιστών με τη βοήθεια του κυκλοφοριακού συστήματος.

γ) ΕΣΩ ΑΝΑΠΝΟΗ που αφορά τη χρησιμοποίηση του οξυγόνου από τα κύτταρα, καθώς και την αποβολή του διοξειδίου του άνθρακα από αυτά.

Όσο μεγαλύτερη οξυγόνωση των κυττάρων γίνεται, τόσο περισσότερη υγεία στα κύτταρα και τους ιστούς, στα όργανα και συστήματα, σ’ ολόκληρο τον οργανισμό και κατ’ επέκταση σ’ όλη την πολυδιάστατη ύπαρξή μας θα υπάρχει.

Αυτή η καλύτερη οξυγόνωση ξεκινάει από την έξω αναπνοή και εδώ θα σταθούμε περισσότερο.

Η έξω αναπνοή επιτελείται λοιπόν κυρίως στους πνεύμονες με τον αερισμό που εξασφαλίζεται από τις ρυθμικές κινήσεις του θώρακα (εισπνοή και εκπνοή) που διατηρούν σε χαμηλή πίεση την κυκλοφορία του αίματος στους βρόχους.

Η εισπνοή επιτελείται πάντα ενεργητικά με τη συστολή των εισπνευστικών μυών. Έτσι διευρύνεται η θωρακική κοιλότητα, ακολουθούν με παθητική διεύρυνση οι πνεύμονες, οι κυψελίδες και έτσι η πίεση του κυψελιδικού αέρα ελαττώνεται, με συνέπεια τη δημιουργία διαφοράς πίεσης μεταξύ κυψελιδικού και ατμοσφαιρικού αέρα.  Αυτή είμαι και η αιτία για την εισρόφηση αέρα από την ατμόσφαιρα.

Η εκπνοή  σε φυσιολογικό άτομο που βρίσκεται σε ηρεμία επιτελείται παθητικά. Όπως μπορεί να γίνει και ενεργητικά με τη συστολή των εκπνευστικών μυών.

Οι εισπνευστικοί μύες είναι κυρίως το διάφραγμα και οι έξω μεσοπλεύριοι μύες ενώ οι εκπνευστικοί μύες είναι κυρίως οι έσω μεσοπλεύριοι μύες και οι μύες του κοιλιακού τοιχώματος.

Η εναλλακτική ροή αέρα που εισέρχεται και εξέρχεται ρυθμικά από το αναπνευστικό  σύστημα έχει το αποτέλεσμα της ανανέωσης της σύνθεσης του αέρα στις κυψελίδες και επιτρέπει τη συνεχή τροφοδοσία με οξυγόνο αυτού του χώρου.

Η συστολή αυτών των αναπνευστικών μυών που είναι υπεύθυνοι του πνευμονικού αερισμού, δεν εκτελείται με τη θέληση μας αλλά καθοδηγείται περιοδικά από δυνάμεις που προέρχονται από ζώνες του κεντρικού νευρικού συστήματος που ονομάζονται αναπνευστικά κέντρα (συνήθως το άτομο δεν καταλαβαίνει ότι αναπνέει).

Αυτά τα αναπνευστικά κέντρα λειτουργούν γιατί διεγείρονται από νευρικές ωθήσεις που φτάνουν σ’ αυτά διά μέσου της κυκλοφορίας του αίματος για να μπορούν να ικανοποιήσουν σε κάθε στιγμή τις αναπνευστικές ανάγκες των κυττάρων και επομένως του οργανισμού.

Πρακτικά, αν λόγω οποιασδήποτε αιτίας τα κύτταρα του οργανισμού μας βρίσκονται σε κατάσταση ανάγκης λόγω έλλειψης οξυγόνου (π.χ. λόγω μιας δραστηριότητας ή μίας ασθένειας) δίνεται ένα μήνυμα διά μέσου ακριβώς των νευρικών ή αιματικών ωθήσεων προς τα αναπνευστικά κέντρα, τα οποία ακολούθως ρυθμίζουν την αναπνοή σύμφωνα με τις ανάγκες του οργανισμού εκείνη τη στιγμή (με την αύξηση π.χ.  των αναπνευστικών κινήσεων, αν ο οργανισμός βρίσκεται σε καταπόνηση).

Αντίθετα, η κυκλοφορία έχει διαφορετικό μηχανισμό. Προκαλείται από τη συστολή της δεξιάς κοιλίας της καρδιάς, που κατευθύνει το αίμα πάντοτε με την ίδια κατεύθυνση προς τα πνευμονικά τριχοειδή αγγεία. Αυτά τα τριχοειδή είναι κοντά αγγεία και με πολύ λεπτά τοιχώματα. Περιβάλλουν τις κυψελώδες, με τις οποίες ανταλλάσσουν γρήγορα το διοξείδιο του άνθρακα και παίρνουν οξυγόνο, το αίμα των τριχοειδών, φτωχό τώρα σε διοξείδιο του άνθρακα και πλούσιο σε οξυγόνο, ρέει στην αριστερή πλευρά της καρδιάς, που το στέλνει στα άλλα κύτταρα όλων των τμημάτων του οργανισμού, διά μέσου του συστήματος των αρτηριών.

Η ανταλλαγή οξυγόνου – διοξειδίου γίνεται με το έργο μιας ουσίας που βρίσκεται στα ερυθρά αιμοσφαίρια της αιμοσφαιρίνης, που μεταφέρει το οξυγόνο στον οργανισμό με το αρτηριακό αίμα και το διοξείδιο του άνθρακα στους πνεύμονες με το φλεβικό.

Ζωτική ικανότητα ή ζωτική Χωρητικότητα

Έχει γίνει λοιπόν κατανοητή μέχρι τώρα η τεράστια σημασία της οξυγόνωσης των κυττάρων καθώς και πώς γίνεται όλη αυτή η διαδικασία.

Έχουμε επίσης συνειδητοποιήσει ότι όλη αυτή η διαδικασία της καλής οξυγόνωσης των κυττάρων, αν απομονώσουμε τους άλλους παράγοντες εξαρτάται κατ’ αρχάς από την έξω αναπνοή (από την ανανέωση του κυψελιδικού αέρα με ατμοσφαιρικό με τις αναπνευστικές κινήσεις).

Τόσο καλύτερη οξυγόνωση δε έχουμε, όσο μεγαλύτερη είσοδο ατμοσφαιρικού αέρα στους πνεύμονες επιτυγχάνουμε. και τόσο μεγαλύτερη είσοδο ατμοσφαιρικού αέρα στους πνεύμονες επιτυγχάνουμε, όσο μεγαλύτερη είναι και η δυνατότητα χωρητικότητας των πνευμόνων. Η χωρητικότητα των πνευμόνων σε αέρα μεταβάλλεται κατά πολύ κατά τις αυτόματες αναπνευστικές κινήσεις, πολύ δε περισσότερο κατά την εκούσια ελεγχόμενη εισπνοή και εκπνοή. Έτσι, μετά από μέγιστη εκούσια εισπνευστική προσπάθεια, η χωρητικότητα αυτή μπορεί να φθάσει σε 7 λύτρα περίπου. Μπορεί δε αυτή να θεωρηθεί ότι αποτελεί το άθροισμα τριών πνευμονικών όγκων, όπως αναφέρεται πιο κάτω.

1) Μετά το τέλος μιας ήρεμης (παθητικής) εκπνοής μπορεί να προκληθεί με βαθύτερη ενεργητική εκπνευστική προσπάθεια έξοδος από τους πνεύμονες περισσότερου αέρα. Το ποσό αυτό του αέρα λέγετε «εκπνευστικός εφεδρικός αέρας».

2) Μετά την διεύρυνση του θώρακα από τη θέση της ήρεμης (παθητικής) εκπνοής μέχρι τη θέση της ήρεμης ακούσιας εισπνοής εισέρχεται στους πνεύμονες αέρας. Το ποσό αυτό λέγεται «φυσιολογικά αναπνεόμενος αέρας»

3) Από τη θέση που έχει ο θώρακας μετά την ήρεμη (ακούσια) εισπνοή, μπορεί να προκληθεί με τη βαθύτερη δυνατή εκούσια εισπνευστική προσπάθεια επί πλέον είσοδος αέρα στους πνεύμονες. Ο αέρας αυτός λέγεται «εισπνευστικός εφεδρικός αέρας»

Το άθροισμα του εκπνευστικού εφεδρικού, του φυσιολογικά αναπνεόμενου και του εισπνευστικού εφεδρικού αέρα ονομάζεται “ζωτική χωρητικότητα ή ζωτική ικανότητα.” του ατόμου. Είναι θα λέγαμε το ποσό του αέρα που μπορεί να βγει από τους πνεύμονες με τη βαθύτερη δυνατή εκπνευστική προσπάθεια μετά από βαθύτερη δυνατή εισπνοή (εκούσια)

Η ζωτική Χωρητικότητα μετριέται με αναπνοόμετρο, δηλαδή μετριέται το ποσό του αέρα που μπορεί το άτομο να εκπνεύσει με τη βαθύτερη δυνατή (εκούσια) εκπνοή αμέσως μετά από τη βαθύτερη δυνατή (εκούσια) εισπνοή του. Το απόλυτο μέγεθος της ζωτικής χωρητικότητας εξαρτάται από τη σωματική διάπλαση του ατόμου, το φύλο, την ηλικία, τη στάση του σώματος και τη γενική κατάσταση των πνευμόνων. Στο ίδιο άτομο η ζωτική χωρητικότητα εμφανίζει τη μέγιστη τιμή της σε όρθια στάση και την ελάχιστη σε κατάκλιση.‘

Έχει μετρηθεί επίσης ότι ο φυσιολογικά αναπνεόμενος αέρας είναι 300 — 500 mg αέρα και είναι περίπου το 1/7 της ζωτικής ικανότητας του ατόμου (φυσιολογικά αναπνεόμενος αέρας είναι ο αέρας που αναπνέουμε με κάθε ακούσια εισπνευστική προσπάθεια στην καθημερινή μας ζωή) . Όμως, ακόμη και αυτό το πολύ μικρό ποσό του εισπνεόμενου αέρα δεν παίρνει μέρος ολόκληρο στην ανταλλαγή των αεριών.

Κατά την εισπνοή μόνο ένα μέρος του αέρα που εισπνέεται φτάνει μέχρι τις κυψελίδες και αναμιγνύεται με τον κυψελιδικό αέρα. Αυτό συμβαίνει γιατί μεταξύ της ατμοσφαίρας και των κυψελίδων παρεμβάλλεται ο λεγόμενος «βλαβερός ή νεκρός χώρος»  (κοιλότητα της ρινός και στόματος , φάρυγγας, λάρυγγας, τραχεία, βρόγχοι) μέσα στον οποίον κατά το τέλος της εισπνοής παραμένει ατμοσφαιρικός αέρας που δεν συμμετέχει στην ανταλλαγή των αερίων.

Είναι φανερό λοιπόν, ότι ο αερισμός των κυψελίδων είναι πάντοτε μικρότερος από το μέγεθος της αναπνοής, η διαφορά δε αυτή ελαττώνεται με την αύξηση του εύρους των αναπνευστικών κινήσεων.

Ας συνοψίσουμε λοιπόν όλα όσα έχουμε αναφέρει ως τώρα

α) Η υγειά και η ίδια η ζωή των κυττάρων εξαρτάται από την καλή οξυγόνωσή τους

β) Ποσό μεγαλύτερη οξυγόνωση των κυττάρων επιτυγχάνεται, τόσο περισσότερη υγεία στα κύτταρα, στους ιστούς, στα όργανα και συστήματα και κατ’ επέκταση σ’ όλη την πολυδιάστατη ύπαρξη μας θα υπάρχει

γ) Αυτή η μεγαλύτερη και καλύτερη οξυγόνωση ξεκινάει από την έξω αναπνοή και έχει σχέση με το εύρος των αναπνευστικών κινήσεων

δ) Το εύρος των αναπνευστικών κινήσεων στην καθημερινή μας αναπνοή είναι ανάλογο της ζωτικής ικανότητας μας

Άρα λοιπόν, αν μπορούμε να επέμβουμε και με κάποιες τεχνικές να αυξήσουμε τη ζωτική ικανότητα του ατόμου, θα έχουμε συμβάλλει μέγιστα στην διατήρηση και καλυτέρευση της υγείας μέσα από έναν μόνο από τους παράγοντες που αναφέραμε, την αναπνοή  και μέσω μόνο ενός από τους δρόμους της, της καλύτερης οξυγόνωσης.

Εδώ λοιπόν τίθεται το τεράστιο ερώτημα: Μπορούμε να  αυξήσουμε τη ζωτική ικανότητά μας; Η απάντηση είναι ΝΑΙ Όπως έχουν ήδη αποδείξει επιστημονικές έρευνες.

Μια από τις μελέτες που έχει εκθέσει εκτενώς ο JAMES FUDERBURG  στο βιβλίο του “ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΜΕΛΕΤΑ ΤΗΝ ΓΙΟΓΚΑ “ σε έκδοση του “Διεθνούς Ινστιτούτου Ιμαλάϊων, για την επιστήμη και τη φιλοσοφία της γιόγκα στις Η.Π.Α.”, είναι αυτή που σας παραθέτω, και όπου φαίνεται ότι ύστερα από εξάσκηση 6 μηνών στην ΧΑΘΑ ΓΙΟΓΚΑ και σε συγκεκριμένες αναπνευστικές τεχνικές, η ζωτική ικανότητα  αυξάνεται από 3.729  κυνικά εκατοστά σε 4.615.

Το μυστικό είναι ακίνδυνο, απλό και ευκολομάθητο.

Ονομάζεται Πλήρης Αναπνοή και περιλαμβάνει διαδοχικά τις τεχνικές της κοιλιακής ή διαφραγματικής αναπνοής,  της πλευρικής αναπνοής και της θωρακικής αναπνοής.

Πλήρης  αναπνοή

α) Κοιλιακή ή διαφραγματική αναπνοή. Με την εκούσια συστολή του διαφράγματος προκαλείτε  προώθηση του κοιλιακού τοιχώματος και διεύρυνση του θώρακα προς τα κάτω. (Το διάφραγμα κατά την πολύ βαθειά εισπνοή μπορεί να κατέλθει μέχρι 7 εκατοστά από την θέση ηρεμίας του).

Οδηγίες για την εκμάθηση της κοιλιακής αναπνοής:  Ελάτε στην ύπτια κατάκλιση (ξαπλώστε ανάσκελα) και τοποθετείστε το ένα χέρι σας με την παλάμη στην κοιλιά .Εκπνεύστε αργά όλον τον αέρα και θα νοιώσετε το χέρι σας να κατεβαίνει προς τα κάτω. Αρχίστε να εισπνέετε αργά και θα νιώσετε το χέρι σας να ανεβαίνει προς τα πάνω. Συνεχίστε με αυτό τον τρόπο και ελέγχετε συγχρόνως με το άλλο χέρι. το υπόλοιπο μέρος του κορμού να είναι ακίνητο (πλευρά, στήθος) Αν αυτό συμβαίνει, τότε καταφέρατε να ελέγξετε την κοιλιακή αναπνοή.

β) Πλευρική αναπνοή. Με την εκούσια συστολή των έξω μεσοπλεύριων μυών ανέλκονται οι πλευρές με συνέπεια να διευρύνεται ο θώρακας πλάγια και έξω.

Οδηγίες για την εκμάθηση της πλευρικής αναπνοής: Βάλτε τώρα τα χέρια σας με τις παλάμες πάνω στα πλευρά, έτσι ώστε τα μεσαία δάχτυλα των δύο χεριών να αγγίζουν το ένα το άλλο απαλά (μετά από πλήρη εκπνοή) . Τώρα αρχίστε να εισπνέετε και να εκπνέετε σιγά — σιγά χρησιμοποιώντας μόνο τους μεσοπλεύριους μύες και νιώστε τα δάχτυλά σας να απομακρύνονται και να ξαναενώνονται σε κάθε εισπνοή και εκπνοή αντίστοιχα. Νιώστε τα πλευρά σας να ανοίγουν και να κλείνουν όπως ένα ακορντεόν που παίζει μουσική (η κοιλιά και το άνω μέρος του θώρακα να μη κινούνται)

γ) θωρακική αναπνοή. Με την εκούσια συστολή των αναπνευστικών θωρακικών μυών ο θώρακας διευρύνεται προς το στέρνο επάνω και έξω.

Οδηγίες για την εκμάθηση της Θωρακικής αναπνοής: Ξαπλωμένοι ανάσκελα τοποθετείτε το ένα χέρι σας στην κοιλιά και το άλλο στο στέρνο. Εκπνεύστε αργά. Εισπνεύστε σιγά — σιγά και νιώστε το στέρνο να ανεβαίνει προς το πηγούνι σας. Εκπνεύστε και νιώστε το να κατεβαίνει προς τα κάτω (σκεφτείτε ότι μυρίζετε ένα τριαντάφυλλο και η κίνηση θα γίνει μόνη της, είναι μια απαλή αναπνοή). Το άλλο σας χέρι ελέγχει ώστε τα πλευρά και η κοιλιά να είναι ακίνητα .

Με τη συνεχή εξάσκηση μπορούμε να ελέγχουμε χωριστά την κοιλιακή, πλευρική και θωρακική αναπνοή και μετά να τις συνδέσουμε διαδοχικά μεταξύ τους δημιουργώντας την πλήρη αναπνοή και επιτυγχάνοντας έτσι τη μεγαλύτερη πρόσληψη ατμοσφαιρικού αέρα. Η εξάσκηση για την εκμάθηση και τον έλεγχο των αναπνευστικών τεχνικών πρέπει να γίνεται στην ύπτια κατάκλιση και φυσικά θα χρειαστεί στην αρχή κάποιος ειδικός να διδάξει τον τρόπο. Και εδώ ακριβώς έρχεται ο καθηγητής Φυσικής Αγωγής ή ο δάσκαλος της Γιόγκα ή ο δάσκαλος των πολεμικών τεχνών, ο οποίος διδάσκοντας αυτές τις τόσο απλές, εύκολες αλλά και σημαντικές αναπνευστικές τεχνικές, μπορεί να προσφέρει μέγιστα στο θέμα της πρόληψης και διατήρησης της υγείας.

Να πούμε εδώ όμως, πως η εφαρμογή της πλήρους αναπνοή; με σκοπό τη μεγαλύτερη πρόσληψη ατμοσφαιρικού αέρα πρέπει να γίνεται με τη σπονδυλική στήλη κάθετη στο πάτωμα. Γιατί, όπως έχουμε πει, η ζωτική χωρητικότητα εμφανίζει τη μέγιστη τιμή της στο ίδιο άτομο σε όρθια θέση.

Επίσης, να υπενθυμίσουμε πως σημαντικό κομμάτι της πλήρους αναπνοής είναι η πλήρης εκπνοή, που επιτυγχάνεται με τη συστολή των μυών του κοιλιακού τοιχώματος και των έσω μεσοπλεύριων μυών και πρέπει να προηγείται της πλήρους εισπνοής.

Ο χρόνος που γίνεται η πλήρης εκπνοή πρέπει να είναι ίδιος με τον χρόνο της πλήρους εισπνοής, ενώ ο ρυθμός να είναι αργός.

Σ’ αυτό το σημείο ας δούμε ακόμη μια από τις μελέτες που έχει εκθέσει εκτενώς ο JAMES FUNDERBURGER στο βιβλίο του “Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΜΕΛΕΤΑΕΙ ΤΗ ΓΙΟΓΚΑ”.

Αυτή η μελέτη μας δείχνει ότι ύστερα από έξι μήνες ασκήσεων σε γιόγκα και τεχνικές πλήρους αναπνοής, ο ρυθμός της αναπνοής ελαττώνεται από 16,8 σε 13,4 αναπνοές ανά λεπτό. Δείτε λοιπόν, πόσο ωραία κατάσταση δημιουργείται. Χρειάζεται να αναπνέουμε λιγότερες φορές ανά λεπτό για να πάρουμε περισσότερο οξυγόνο.

Έτσι, λοιπόν, έχουμε καλύτερη οξυγόνωση ξοδεύοντας πολύ λιγότερη ενέργεια.

Επίσης, έχει αποδειχθεί πως όταν η αναπνοή είναι αργή ο νους ηρεμεί. Το αποτέλεσμα είναι μια πιο ήρεμη, πιο γαλήνια και συγχρόνως πιο ενεργοποιημένη κατάσταση της ζωής. Κατά την διάρκεια των ασκήσεων ο ρυθμός της αναπνοής μεγαλώνει φέρνοντας περισσότερο αέρα μέσα στους πνεύμονες και αυτό βοηθάει να φύγουν οι τοξίνες. Το αίμα μεταφέρει τις τοξίνες από τα κύτταρα στους πνεύμονες. Ύστερα αυτές οι τοξίνες αποβάλλονται μέσα από τους πνεύμονες με την εκπνοή ενώ συγχρόνως το αίμα μεταφέρει περισσότερο οξυγόνο πίσω στα κύτταρα που είναι πολύτιμο. Ειδικά σε αυτά τα άτομα που βρίσκονται σε μεγάλες πόλεις με μολυσμένη ατμόσφαιρα

Εφαρμογές της πλήρους αναπνοής

 

1. Πλήρης αναπνοή και καλή φυσική κατάσταση

α) Στο βιβλίο του Κ. CΟΟΡΕR «ΑΕΡΟΒΙΩΣΗ»  αναφέρεται στη σελίδα 97 Κεφάλαιο 7 Οι πνεύμονες. ‘Όλα αρχίζουν από δω. Εδώ γίνεται η επεξεργασία του αέρα που αναπνέεται και εδώ διαχωρίζεται το οξυγόνο και μεταφέρεται στο αίμα για να διανεμηθεί σ όλο σας το κορμί.  Και το ποσό του αέρα που μπορούν να προσλαμβάνουν οι πνεύμονες σας είναι και ο πρώτος περιοριστικός παράγοντας στην καλή σας φυσική κατάσταση. Ξανατονίζω . . . Το ποσόν του αέρα που μπορούν να προσλαμβάνουν οι πνεύμονες .

β) Σε ένα άλλο σημείο, στο ίδιο κεφάλαιο, μας λέει: «Ένας  γυμνασμένος άνδρας μπορεί να αναπνεύσει στο λεπτό έναν όγκο αέρα που ισοδυναμεί με είκοσι φορές τη ζωτική του χωρητικότητα ενώ ένας αγύμναστος ίσως καταφέρει να φτάσει τις δέκα φορές μόνο. Απλούστατα, δεν έχει την απαιτούμενη μυϊκή δύναμη και αντοχή για υψηλότερη απόδοση»

Για να ξανατονίσουμε αυτή την αριθμητική πράξη. . . είκοσι ή δέκα (ανάλογα το αν το άτομο είναι γυμνασμένο ή όχι) επί τη ζωτική ικανότητά του.

γ) Σε ένα άλλο σημείο στο ίδιο κεφάλαιο αναφέρεται: «Αν το κορμί μας φθείρεται από την ακινησία ή από κάποια ασθένεια το αχρησιμοποίητο τμήμα των πνευμόνων μπορεί να αυξηθεί καταλαμβάνοντας όλο και περισσότερο χώρο και αφήνοντας όλο κα λιγότερο για ομαλή αναπνοή, για να μην αναφερθούμε στο τι γίνεται κατά την έντονη άσκηση. Τελικά, επέρχεται δύσπνοια ακόμη και από μία ελαφριά δραστηριότητα όπως το ανέβασμα μιας σκάλας».Όμως ποιο είναι το αχρησιμοποίητο τμήμα; Ας το δούμε πιο αναλυτικά  μελετώντας ένα κομμάτι από το βιβλίο της Φυσιολογίας σελ. 126 του Ι. Χατζημηνά όπου μας λέει χαρακτηριστικά «Εάν για οποιονδήποτε λόγο ο αερισμός των κυψελίδων σε μία περιοχή του πνεύμονα  δεν είναι ικανοποιητικός και η τάση του οξυγόνου ελαττωθεί προκαλείται αγγειοσυστολή με συνέπεια τον περιορισμό είτε και την αναστολή της αιμάτωσης της περιοχής αυτής» τονίζω ξανά «..αν ο αερισμός των κυψελίδων δεν είναι ικανοποιητικός”.

Σαν συμπέρασμα, λοιπόν, εδώ έχουμε ότι μπορούμε να επέμβουμε μέγιστα στο τεράστιο και τόσο σημαντικέ θέμα της καλής φυσικής κατάστασης μόνο με την τεχνική της πλήρους αναπνοής, γιατί  όπως έχουμε ήδη δει, ιι’ αυτήν επιτυγχάνουμε και μεγαλύτερη πρόσληψη αέρα από τους πνεύμονες και αύξηση της ζωτικής ικανότητας και μεγαλύτερο αερισμό των κυψελίδων.

2. Πλήρης αναπνοή και αθλητισμός

α) Στο βιβλίο ΑΘΛΗΤΙΑΤΡΙΚΗ των BAGE MIRKIN M. D. Και MARSHALL HOFFMAN η απάντηση στην ερώτηση «Μπορεί η χορήγηση οξυγόνου να βοηθήσει έναν αθλητή;» είναι «Ναι, κατά την διάρκεια ενός σκληρού αγώνα».Κατά την διάρκεια μιας άσκησης το οξυγόνο που περιέχεται στους πνεύμονες ελαττώνεται και έτσι η χορήγηση οξυγόνου βελτιώνει την απόδοση. Μάλιστα ο HERBERT A. DE VRIES, καθηγητής της Εργοφυσιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας μας δίνει πως μια περιεκτικότητα 66% σε οξυγόνο είναι η αποτελεσματικότερη συγκέντρωση που πρέπει να χορηγείται κατά την διάρκεια του αγώνα.

Εμείς λοιπόν, αντί για την φιάλη με οξυγόνο ίσως έχουμε μια καλύτερη απάντηση. Μερικές πλήρεις αναπνοές στην διάρκεια του αγώνα.

β) Στο βιβλίο της ΑΘΛΗΤΙΑΤΡΙΚΗΣ βλέπουμε πως η παρουσία του οξυγόνου βοηθάει στην  απομάκρυνση του γαλακτικού οξέος. Πόσο λοιπόν θα ήταν ωφέλιμο μέσα στο πρόγραμμα της αποθεραπείας των αθλητών μετά από μία σκληρή προπόνηση ή αγώνα να υπήρχαν και μερικές πλήρεις αναπνοές ..

3. Πλήρης αναπνοή και αναπνευστικά προβλήματα

α) Στην εγκυκλοπαίδεια Υγεία τόμος 5 σελίς 878 αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Μία θεραπεία που παίζει σπουδαίο ρόλο στο εμφύσημα είναι η αναπνευστική γυμναστική που έχει σκοπό να διδάξει στους ασθενείς πως πρέπει να αναπνέον με μεγαλύτερη επάρκεια». Σαν αιτίες που οδηγούν στο εμφύσημα αναφέρονται μεταξύ άλλων και το κάπνισμα, η ατμοσφαιρική ρύπανση, κάποια επαγγέλματα υψηλού κινδύνου, το ψυχρό και υγρό κλίμα, η γεροντική ηλικία. Πόσο λοιπόν θα ωφελούσε στην σημερινή εποχή και ιδιαίτερα στους κατοίκους της Αθήνας μας όχι μόνο σαν θεραπεία αλλά κυρίως σαν πρόληψη η καθημερινή εξάσκηση στις πλήρεις αναπνοές και δεν θα ήταν ένα ισχυρό βοήθημα για την εδραίωση της υγείας τους σε όλους αυτούς τους μικρούς παθητικούς ή ενεργητικούς καπνιστές – μαθητές στα σχολεία μας αν μεταξύ άλλων έκαναν και εξάσκηση σε αναπνευστικές τεχνικές;

β) Στην εγκυκλοπαίδεια Υγεία τόμος 5 σελίς 896 αναφέρεται χαρακτηριστικά: « Η αναπνευστική γυμναστική μπορεί να βοηθήσει σημαντικά τούς χρόνιους βρογχητικούς» Σαν αιτίες που οδηγούν στην χρόνια βρογχίτιδα μεταξύ άλλων αναφέρονται και το κάπνισμα , το αλκοόλ, η παχυσαρκία και η ηλικία. Να η ελεγχόμενη αναπνοή πάλι σαν ένα ισχυρό βοήθημα για την διατήρηση της υγείας σε άτομα άλλων ειδικών κατηγοριών όπως είναι οι αλκοολικοί, οι παχύσαρκοι και τα άτομα της τρίτης ηλικίας.

4. Πλήρης αναπνοή και αποφυγή ασθενειών

Σας μεταφέρω αποσπάσματα από σκέψεις του Παστέρ για τη σχέση αναπνοής και ασθενειών.

«Η ελεγχόμενη αναπνοή είναι η καλύτερη από τις γνωστές μεθόδους για την αύξηση της οργανικής αντίστασης. Αν περιοριστεί η οργανική αντίσταση με οποιονδήποτε τρόπο παρατηρούμε μικρόβια που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν ήταν επιβλαβή να εξελίσσονται σε μολυσματικούς παράγοντες….Είναι γνωστό πως ορισμένες συνθήκες του αίματος ή των υγρών των ιστών στους ιστούς ( θερμοκρασία, πυκνότητα, ο βαθμός του  ) αρκούν για να εξοντώσουν τη μόλυνση δίχως την βοήθεια κανενός είδος εξωτερικής θεραπείας…..Υπάρχει μια φυσική ανοσία που αποδίδεται σε μια ιοντική ισορροπία στο αίμα εξαρτώμενη από την αναπνοή που επιδρώντας στο PH των υγρών ενεργεί επί του βέλτιστου περιεχομένου του PH των μικροβίων . Αυτό οφείλεται στην ισορροπία των οξέων βάσεων κάτι το φυσιολογικό που επανεδραιώνεται με κάθε αναπνοή, επιτρέποντας στον οργανισμό να διατηρήσει ή να ξαναβρεί το ζωτικό του PH ….Αν η ελεγχόμενη αναπνοή δεν φτάνει πάντα για να καταπολεμήσει μολυσματικές αρρώστιες μπορεί τουλάχιστον να ενισχύσει τον οργανισμό στον αγώνα του να απαλλαγεί από αυτές ή να τις αποφύγει..».

Πηγή: fightsports.gr